' Jak żołniez na terenie wroga "

Witajcie!
Tak to ja Wiesiek, jak szybo się uporałam z tym rozdziałem ale miałam taką *rozkłada ręce na całą długość* wenę więc nie mogłam czekać ;) *kurde dodałam emotikonę*. Rozdział nie jest długi ale myślę, że to nie wada. Dobra nie ględzę już, bo nie wytrzymam haha. Moim ( bardzo skromnym) zdaniem ten rozdział wyszedł całkiem niezły. Jag inbjuder dig :

ROZDZIAŁ II 

Ale wiedziała, że tak będzie. Tak było zawsze. I tak jest. 'Życie' myślała wpatrując się w prószący z nieba śnieg. Jej jedyny prawdziwy przyjaciel szalał za oknem, a ona nie mogła mu towarzyszyć, tylko siedziała w tej sali z całkiem nieznanymi osobami, które widziały w Velvet radioaktywną kulę ognia.
Wreszcie rozbrzmiał upragniony przez dziewczynę dźwięk. Przez chwilę poczuła się wolna lecz myśl, że jeszcze siedem godzin do końca zajęć ściągnęła ją z powrotem na ziemię. Widząc iż sala wykładowa jest już doszczętnie pusta i jest jedyną żyjącą tu  istotą, chwyciła plecak i po woli, z niepewnością schodziła po stopniach sali by wkrótce znaleźć się przy wyjściu na poligon. Była żołnierzem wrogiej armii, który wtargnął na teren przeciwnika i każdy próbował go odstrzelić jednak bez skutku, gdyż wiedział, że nie da się tak łatwo zniszczyć przez te prymitywne kreatury. Najważniejszym celem było dostanie się do następnej sali. Przez kilka pierwszych metrów szła, szybko z pewnością siebie, ale ona z każdym dalszym krokiem wygasała i była coraz mniejsza i mniejsza. Wewnętrzny wojownik nie był tak silny jak go sobie wyobrażała. Poległa. Nie wiadomo kiedy. Jedna pojedyncza kula. Trafiła. Postrzelono ją prosto w jej malutkie nic nieznaczące serduszko, które czuło tylko nienawiść do świata i do siebie. Śmiechy, szepty, śmiechy i znowu szepty. Poddała się i padła jak anioł, któremu pocięto skrzydła. Nim się zorientowała już niemalże leżała na posadzce, która ją lekko szczypała i za razem parzyła. 'Co ze mną jest?'. Podparła się rękami i przez chwilę widziała grupę ludzi o szyderczych uśmiechach. Jako żołnierz -poległa, ale jako Velvet tak łatwo się nie podda. Wstała i nie wiedzieć czemu zakręciło jej się w głowie, a przed oczami pojawiła się smolista pustka. Musiała wydostać się z macek gapiów i uciec, nawet na ślepo. Brnęła przed siebie w nieznanym kierunku przepychając się przez grupy ludzi. Nagle zatrzymała się  zamknęła oczy i otworzyła je znów widząc wrogą armię. Lecz jej oczy doznały poważnej zmiany. Niegdyś małe czerwone plamki na jej oczach zaczęły się powiększać pochłaniając dawny błękit tęczówek Velvet. Teraz ślepia płonęły gorącą czerwienią podchodzącą na krawędziach pod szkarłat. Teraz gdy widziała dokąd biegnie, skierowała się w stronę wyjścia i wyleciała na ośnieżony dziedziniec. Wśród mrozu czuła się już bezpiecznie lecz nadal nie zwalniała biegu.
Minęło kilkadziesiąt minut. Velvet nie czująca jeszcze zmęczenia. Pomimo zapasu energii dziewczyna przystanęła. Zatrzymał ją niesamowici piękny obraz. Rzeka, której woda wolno płynęła pchana przez delikatny powiew. Lodowe wycinanki padające z szarego sklepienia wyglądały tutaj o wiele pięknej,a  ich zdobienia zdawały się być bardziej misterne niż w innych miejscach. Dookoła strumyka rosły wysokie iglaki, których igły powoli opadały na puszyste podłoże przygotowane przez śnieg. Velvet ujrzała małą kamienną ławeczkę i usiadła na niej.
- Co oni do mnie mają? - szepnęła - Dlaczego już na samym początku mnie znienawidzili?! Nie ocenia się tak ludzi! Ale przecież ja nie jestem człowiekiem! - szept zamienił się we wrzask.
- Mało mam problemów! - krzycząc pomyślała o tajemniczym śnie - Oczywiście trzeba mi jeszcze narobić więcej kłopotów, ot tak dla zabawy!!!
Ciężko oddychała. Była rozwścieczona tymi wydarzeniami, w dodatku ten koszmar nie dawał jej spokoju. Pochyliła się i zgarnęła ręką śnieg zaczynając formować z niego kulkę.
- Dobrze, że jeszcze ty jesteś.
Zrobiła zamach i rzuciła kulką. Ta wpadając do rzeki, rozpryskała wodę tak, jakby była znacznie cięższa i większa. 'Co jest?' powiedziała w myślach dziewczyna powoli zbliżając się do wody. Kleknęła na skraju lądu i zobaczyła jak jej kulka unosi się pod taflą wody, a dookoła niej unosi się lazurowa mgła. Nie wiedziała co się dzieje. Była całkiem zdezorientowana. Spuściła głowę i ujrzała swoje odbicie. Ujrzała swoje oczy. Czerwień!? Dziewczyna zakryła twarz rękami. Miała nadzieję, że kiedy drugi raz spojrzy na swoje odbicie oczy. Jej nadzieja była płonna. Oczy pozostały szkarłatne.
- Dlaczego? Przecież rano były normalne, przecież widziałam...
Usiadła na puszystym, białym dywanie. Nie potrafiła zrozumieć tych wszystkich paranormalnych zdarzeń.
- Nigdy nie były normalne.
Odwróciła głowę, nie zauważyła osoby, która wypowiedziała to zdanie. Podniosła się i rozejrzała dookoła. Teraz wszystko straciło dla niej sens. Kula, oczy i jeszcze jakiś głos? Wiedziała, że nigdy nie była zwyczajna, ale nie wiedziała, że aż tak.
- Kim... Kim jesteś! Pokaż się!- powiedziała.
W jednej chwili świat zawirował i ostatnim co ujrzała był płatek, który spadł na jej twarz gdy upadła na ziemię. Znajdowała się teraz w nicości. W niekończącej się czarnej przestrzeni. Dryfowała nie mogąc ruszyć żadną częścią ciała, jakaś siła wyższa przekręcała ją to w jeden bok to w drugi, a Velvet nie potrafiła nad tym zapanować. Nagle znieruchomiała, jakby stała się bryłą lodową, która pływa po oceanie. Teraz nie była w stanie nawet oddychać, jednak nie dusiła się, ani nic jej się nie działo. Chwile później z ciemności wyłoniła się postać. Mężczyzna był identyczny jak ten ze snu Velvet. Czarne włosy, blada cera i te oczy. Szmaragdowe, głębokie. Dziewczyna się ich bała, były zbyt nierealne, zbyt piękne, żeby mogły być prawdziwe. Zaczął przesuwać się w przestrzeni jak duch. Był coraz bliżej sparaliżowanej dziewczyny. Chciała krzyknąć, wydać z siebie jakiś dźwięk, aby mężczyzna się zatrzymał lecz bez skutku. Nie dała rady nawet otworzyć ust.
-Spokojnie Velvet. Uspokój się.  
'To miało mnie uspokoić?! Jakiś mężczyzna przenosi mnie w pustkę, zmienia mnie w posąg i każe mi się uspokoić. Świetnie!!!' wrzeszczała w myślach już bliska załamaniu nerwowemu.
- Nie miałem pojęcia, że w jakże małej osóbce może być tyle gniewu.
'I jeszcze się ze mnie nabija!' mężczyzna wywrócił ją z równowagi.
- Dobrze więc młoda damo, myślałem, że miło jest czasem powiedzieć coś dla zabawy lecz widzę, że ci się to nie podoba. - po tych słowach mężczyzna wyszeptał coś pod nosem. Był to ciąg niezrozumiałych dla Velvet słów. Gdy mężczyzna przestał mówić, dziewczyna poczuła rozluźnienie. Fala energii przepłynęła przez jej ciało i znów mogła się poruszać. Jednak nadal nie miała głosu.
- Jestem Loki z Asgardu i jestem tu by cię stąd zabrać.

M. Laufeyson (Wiesiek)

Krytyka mile widziana :)